— 102 —
„Nah, kaloe begitoe tjoba 'na pergi tjoba-tjoba tanja, dan sakalian liat itoe anak; kaloe rasanja soeka, plahan-plahan owee nanti bitjara sama Ektjong. Kaloe owee jang minta si rasanja tentoe ia kasi.“
Koetika itoe istrinja Hoaij-wan kabetoelan djalan meliwat, maoe pergi kaloear, hingga lantas sadja ia ini ditanjaken oleh mertoewanja :
„Eh, na mantoe, apa loe kenal sama njonja Ek- tjong ?:
„Kenal, kanapa ?“
„Jang mana toe, ha ?“
„Jang dagang kaen di Gang Motjoei. kapan nio djoega kenal sama dia.“
„Engga, goea engga ada kenal njonja Ek-tjong, Kaloe njonja Doeit goea kenal; ia djoega lakinja dagang kaen.“
„Nah ja, njonja Doeit itoe la njonja Ek-tjong. Ada jang panggil njonja Doeit ada djoega jang panggil njonja Ek-tjong.“
„O, dia toe ? Tapi goea belon taoe denger orang panggil dia njonja Ek-tjong. Kaloe dia goea kenal, Hoaij-wan. Ija, goea bolehnja keh orang ngigo denger loe poenja omong; betoel da dia poenja roemah memang ada sebrang-menjebrang sama waroengnja; betoel, dia memang ada poenja anak : satoe lelaki, satoe proempan.“
Habis kata begitoe orang toewa itoe djalanken